عصر معصومیت جوانی مان

" جوانی بدون جوانی " فیلم سختی است. احتیاج به تسلط روی منبع اقتباس دارد که کار من نیست. آشنایی اندکی با میرچاد الیاده دارم که بدرد نمی خورد. نسخه کریتریون اش را هم ندارم. دوستانی که دیده اند تعریف می کنند شفافیت رنگ ها خارق العاده است و قابل مقایسه با آن نسخه ای که ما دیده ایم نیست. ارجاعات سیاسی اش و حالا " چرا رومانی اصلا؟ " هم کلی مقدمه سیاسی می خواهد که در توان من نیست.....اما.

اما این ها همه اش بهانه است. اصلا نوشتن از همه فیلم ها و کتاب ها و موزیک ها بهانه است. من می خواهم از تو بنویسم. این فیلم ها را بهانه کنم و حرف خودم را بنویسم. حرف خودم از تو. همین است که دلم می خواهد یک روزی هم فیلم بینی یا هرچیز دیگری موضوعش " عصر معصومیت " اسکورسیزی باشد. تا بردارم و به بهانه فصل آخرش تمام عقده های زندگی ام را خالی کنم و یکجا بنویسمشان. " جوانی بدون جوانی " راه نمی دهد. من می خواهم از رویاهای نفله شده ام بنویسم. از دنیل دی لوئیس که وقتی پسرش پرسید " اگر گفتند پدرت چرا بالا نیامد چه بگویم؟ بگویم چون قدیمی است سوار آسانسور نمی شود و از پله هم نمی تواند 4 طبقه بالا بیاید" سکوت کرد. به دور، به آن دور لعنتی ، همان دوری که روزگاری به امید گره خورده بود و به گل - مثل همیشه – نشسته بود خیره شد. لبخندی زد. طوری که می خواست همه نفرت اش از این لجنی که اسمش زندگیست را یکجا به بیرون تف کند. " بگو قدیمی شد..." همین را گفت و بلند شد رفت. وقتی می رفت حتما در ذهن اش یک شعری، چیزی هم آمده و آن را خوانده برای خودش. که لابد ترجمه فارسی اش می شود " ما را به رندی افسانه کردند.." و بعد همه این ها یعنی تو. شاید هم حق با جوانی بدون جوانی باشد: " این یک رویا نیست. یک حقیقت است. حقیقتی که شکل رویا به خودش گرفته "....فقط فکر کنم جای کابوس و رویا اش مدتی است عوض شده ...مدتی که نه. خیلی وقت است

علی لطفی

Labels: Youth without Youth

Archive:
November 2009  December 2009  January 2010  April 2010  November 2010  December 2010  January 2011  April 2011