سُر نخوری پيرمرد

پيریِ شما ای که آن پشت ايستاده بودی، از همه‌جای اين «جوانی بدونِ جوانی»‌تان پيداست. تجربه‌ات، خنده‌هایت، ميلِ به خوابِ نيمروز و اين‌که آن‌روزها حوصله نداشتی. خمودگی و ملال و کش‌داری مدام، همه‌ی ارثِ ما بود از سن‌وسالِ شما. يک‌بار ديدن فیلم‌تان هم هيچ‌ افاقه نکرد. گيرم بعدِ تماشای دوباره‌اش، مثل شاهِ قجر زير لب گفته باشيم: «نات بد...، نات بد...».
اين‌که شما يک قصه‌ی تکه‌تکه‌ی بد را، خوب ساخته باشی، امتياز نيست پدربزرگ. هورا کشيدن هم بر نمی‌دارد. يک فيلم بد را خوب ساخته‌ای. صفحه به صفحه‌ی کتاب را ورق زده‌ای، فرستاده‌ای کلاکت بزنند به اسم سينما. پيری آقای ما از همان روزی باورمان شد که دوهفته‌ای گذشته بود و هنوز حافظ می‌خواند به‌جای هزارويک شبی که از بر بود. برای نوه‌هايت شعر بخوان؛ قصه‌های تو فقط خواب‌شان را آشفته می‌کند.
«جوانی بدونِ جوانی» فيلم عصر جمعه و پنجشنبه شب نيست. فيلم آخروقتِ يکشنبه است؛ يکشنبه‌ای که پياده رفته باشی‌اش. برای آدمی که سينما را با سيگار ضميمه‌اش دوست دارد، فيلمی که دلت را نبَرَد یک پُکِ دیگر بزنی، مزخرفی‌ست در مايه‌های «محاکمه در خیابانِ» رفيق‌مان. فیلم آقای «کاپولا»، همچین بود برای ما و آن پنجشنبه‌ی لعنتی.

پورج

Labels: Youth without Youth

Archive:
November 2009  December 2009  January 2010  April 2010  November 2010  December 2010  January 2011  April 2011