اين جمله ولف را فراموش كرده بودم و باز به يادم آوردي و چقدر اين روزها به دردم مي خورد.
اين روزها كه بحث و چالشي برايم پيش آمده در باب آثار اصغر فرهادي و مخصوصا فيلمهاي آخرش كه
چرا با وجود قدرت تكنيكي و ساختاري غير از بار اول كه مبهوتت مي كنند، به دل نمي نشينند زود فراموش مي شوند. و گمانم جواب همين جمله است بس كه آدمهاي فيلمهايش معمولند و ميان مايه مثل خودمان و آدم چرا بايد از تماشاي اين آدمها و دقيقتر از تماشاي خودش حال كند؟ اينطور به نظر مي رسد كه فرهادي تعديل شده همين فيلمسازاني است كه نام بردي و تعديلش هم يقين زاييده مميزي است و لاغير!
فون تريه را هم از همان داگويل بي خيال شده ام و بدرود گفته ام، گيرم كه جاهايي از رقصنده در تاريكي اش را دوست دارم. هانكه را هم با همان پنهانش شناختم و كنار گذاشتم كه ديدم از خود واقعيت هم يخ تر است. كلا عطاي اين حالات روحاني را به لقايش بخشيده ام كه من از ضعف ها و گندهاي وجود و درونم باخبرتر از يادآوريم. تذكر فقط تازه ترش مي كند و تيزتر. بگذاريم سينما حالمان را خوشتر كند.
برقرار باشي