از صورت‌های گوناگون فلاکت یکی هم همین وضعیت غریب این آقای دومنیک فیلان بیچاره است. بیچاره یک‌عمر (چه‌قدر این ترکیب موقع مرور این فیلم معنی‌های مختلف و قشنگ و جدیدی پیدا می‌کند) دنبال ریشه‌های زبان‌های شرقی دوید و نرسید این وسط یک عشقی را هم به فـ.اک فنا‌داد. بعد یک‌روز که داشت چترش را باز می‌کرد که از یکی از آخرین باران‌های عمرش تن خشک به‌در‌ببرد، یک چیز عجیبی شبیه موهبتی الهی یا دوپینگی سودمند و پرفایده وسط مسابقه‌ای نفس‌گیر و روبه‌پایان جان‌ تازه‌ یا چه‌بسا جان‌های تازه‌ای نصیبش‌کرد.

فکر کن یک کسی دویده باشد که به یک جایی برسد. نه. فکر کن یک نفر اصلن همه ی زندگی اش را دویده باشد که به یک جای خاصی برسد. بعد مثلن این وسط از یک عشق آتش داری هم گذشته باشد برای اینکه یک وقت حواسش از دویدنش پرت نشود. راحتت کنم. یک آدم هفتاد و چند ساله ای را تصور کن که طفلک هی سرش را انداخته باشد پایین و فقط دویده باشد. بعد خب در جریان هستی که این دنیا را این طوری نساخته اند که هرکس بدود برسد. از قضا یکی از شوخی های تکراری و بی مزه اش همین هی دویدن و دویدن و نرسیدن است. این بابا هم خب طبیعتن نمی رسد. بعد ظرفش به قول علما پر می شود.

آدم‌ها معمولن در این شرایط که باشند یکی از دم‌دستی‌ترین آرزوهایشان گرفتن یک فرصت مختصر است. دانش‌اموز کاهل معمولن ادعا می‌کند که اگر مراقب شمرصفت در آخرین دقیقه های وقت قانونی امتحان دلش نرم تر بود و برگه‌‌ی امتحان را از زیر دستش نمی‌کشید چند نمره‌ای بیشتر می گرفت. مربی رند و هوادار متعصب و گزارش‌گر کم‌خرد فوتبال هم خیلی‌وقت‌ها برد تیمشان را در صورت ادامه‌ پیدا‌کردن چند‌دقیقه‌ای بازی قطعی می‌نامند. ادعاهای غیرقابل اثبات این‌چنینی معمولن بیشتر به کار فریفتن والدین کم‌دانش و بی‌خبر یا صاحبان نا‌آگاه تیم‌ها می‌آید تا اهل ماجرا. شوخی زننده‌‌ای که سرنوشت با آقای دومنیک می‌کند، همین‌که درخواست به‌زبان نیامده‌اش را اجابت می‌کند. پیرمرد هفتاد و چند ساله ی دانشمند و کوشا و خردمند را می کند اسباب خنده ی بنده و شما که این سر دنیا نگاهش کنیم و به ریشش بخندیم.

علیبی

Labels: Youth without Youth

Archive:
November 2009  December 2009  January 2010  April 2010  November 2010  December 2010  January 2011  April 2011