فصل چهارده دقیقه‌ای گفت-و-گوی آلیس هارتفورد (نیکول کیدمن) و همسرش بیل (تام کروز) نمونه‌ی واضحی از اجرای صحنه مبتنی بر زمان تداومی است. با آنکه صحنه از نظر مکانی در محدودیت کامل می‌گذرد، اما میزانسن‌های متنوع کوبریک با اجرای دقیق بازیگران، به‌ویژه نیکول کیدمن که شکل‌های گوناگونی از اجرا (دیالوگ در حالت‌های ایستاده، نشسته و حالت‌های گوناگون از قبیل آرامش و پرخاش و ریشخند و بغض) را با مهارت به‌نمایش می‌گذارد، سبب می‌شود تا این صحنه را به‌شکل عنصری پیوسته و نقطه‌ی عطفی ماندگار در کارهای کوبریک ببینیم. تداوم زمانی نماها به‌لحاظ ریتم به‌گونه‌ای است که کم‌تر بیننده‌ای با صدای تلفن در پایان این صحنه از اتمام آن احساس تأسف نمی‌کند! از اینجا به بعد، فیلم دو گرایش عمده‌ی زمانی را دنبال می‌کند: نخست فضای ذهنی بیل که تحت تأثیر اعتراف آلیس برایش ساخته شده و دوم، پیوسته‌گی رؤیاوار فضای محرمانه‌ای که او ناخواسته بدان وارد شده است. این دو مسیر به‌تدریج در هم حل می‌شود: رؤیای آلیس به همان واقعیتی بدل می‌شود که بیل با آن برخورد می‌کند، و آلیس حکم یکی از زنان همان مهمانی را پیدا می‌کند. نقابی که بیل در اواخر فیلم روی بالش‌اش در کنار آلیس خفته می‌یابد، بیان‌گر انطباق زندگی کابوس‌وار او با رؤیای آلیس است. زمان درونی در واپسین اثر کوبریک متکی به روایت‌های ناتمام و ابهام‌آمیزی است که ما را به خرده‌پیرنگ‌های فیلمنامه‌های مدرن بازمی‌گرداند. در موقعیتی استثنایی، زمان در ذهن بیل از طریق فلش‌بک آلیس به راه می‌افتد و از فرم واقع‌گرایانه خارج می‌شود، سپس از راه صحنه‌های مهمانی به شکل واقعیت کابوس‌وار خودنمایی می‌کند و دست‌آخر به وضعیت اولیه باز می‌گردد. در حقیقت، فصل پایانی فروشگاه را باید قرینه‌ی همان فصل چهارده دقیقه‌ای دانست؛ جایی که زمان و مکان و رخدادها «ظاهرن» به حال اولیه بازمی‌گردند، اما همه‌چیز تغییر کرده است. کوبریک به‌شکلی واضح از رابطه‌ی کروز و کیدمن در جهت برون‌فکنی کامل و برداشته شدن پرسونای هردو شخصیت بهره گرفته است.