آقا عباس كيارستمي سال‌ها قبل يك فيلمي ساخته بود به نام “خانه دوست كجاست” كه من آن را نديدم و پدرم ديد و دوست داشت. چرايش را من نمي‌دانم، از خودش بپرسيد. خوب اين قديمي‌ترين خاطره من از عباس آقا است كه خيلي خاطره خاصي هم نيست. راستش را بخواهيد من ديگر خاطره ديگره كه به طور عمده ربطي به ايشان داشته باشد،‌ندارم. هيچ وقت حال و حوصله ديدن فيلم‌هايش را نداشتم تا همين يكي دو روز پيش كه نشستيم فيلم كپي برابر اصل را ببينيم. راستش اگر بخواهم برجستگي‌هاي فيلم را ليست كنم مجبورم آقاي ويليام شيمل را در صدر بنشانم. و البته چشم هيزي جناب آقاي كيارستمي در كشف ايشان را هم تحسين كنم. منتها چون ممكن است عده‌اي از خدا بي‌خبر فكر كنند كه بنده گي هستم و يا توي كمد هستم و از اين مزخرفات، بي‌خيال فهرست دادن مي‌شوم و مي‌روم به بند بعدي. به غير از همه روضه‌هاي فيلم در باب زندگي زناشويي و ديالوگ‌هايي كه با مته توي چشم مخاطب فرضي فرو مي‌شود يك جاي فيلم به نظر من شاهكار بي‌بديلي بود از توصيف زندگي زناشويي و رابطه مردان و زنان و از اين جور چيزها. آخرهاي فيلم بينوش و شيمل در مقابل يك پانسيون قرار مي‌گيرند. بينوش وارد پانسيون مي‌شود و به مدير پانسيون مي‌گويد كه ما 15 سال پيش شب ازدواجمان را اينجا بوديم، اتاق نه، مي‌شه يه سري به اتاق بزنيم (البته لحنشون تو فيلم دقيقا اين طوري نبودا). بعد كليد را مي‌گيرد و مي‌رود بالا. آقاي شيمل كه وارد مي‌شود به طرف كه نگاه مي‌كند، يارو مي‌گويد اتاق 9 طبقه 3. يعني اصلا باي دي‌فالت مي‌داند كه مرد ماجرا كلا اين مسائل يادش نيست. و انتظاري هم ندارد كه يادش باشد. حالا حق نمي‌دهم به مردها كه يادشان برود، ولي اصولا يادشان مي‌رود. زور نزنيد. حالا الان لااقل يك خاطره جديد از عباس آقا كيارستمي داريم.

شاهد قدسی