چانگ‌کينگ اکسپرس

هيچ‌کدام از فيلم‌های «وُنگ کار وای» به‌اندازه‌ی اين‌يکی، فيلم «نااميدی»‌ نيست. هيچ‌کدام‌شان اين‌قدر فيلم «رفتن» نيست. ولی در بساطی که فقط سحرش را غروب می‌کنم، غروبش را سحر، اين سفارش ِ مضحکِ تکراریِ «به دَرَک که رفت»، دردی دوا نمی‌کند. پذيرفتن ِ حقيقتِ رفتن، اين دموکراسی ِ مچاله‌شده در حق انتخاب، برای روزگاری که روان‌شناسانه نمی‌شود زندگی‌اش کرد، تفِ سربالاست. برای اين‌چيزهاست که يادم مانده «تارانتينو» شيفته‌ی اين فيلم بود. اين‌ها قصه‌ی عاشقی ِ پليس‌هاست؛ نه منی که تمام قدم‌های بی‌تو را شمرده‌ام.
اصلاً حرف از قوام نيامدن فيلم آقا نيست. حرف از متنِ ترانه‌هايی که دستِ اين تکه‌های ازهم سوا را گرفته، پله‌پله می‌برد بالا نيست. کاری ندارم به آن تأکيدِ موذيانه‌اش به کفش‌های تميز پاشنه‌بلندِ خانم‌ها؛ به آن سه‌خط ديالوگ شيکی که داشت و می‌شد نوشت و حظ برد از کمالاتِ آقا. همان اوايل ِ«پيش‌از غروب»، وقتی حرف از فروش دوراز انتظار قصه‌ی آن يک‌روز بود، طرف درآمد که اين مردم، دوست دارند عاشق باشند. يا يک‌همچه چيزی. چه‌طور سالاد سرآشپزم را سفارش دهم، خيال کنم به دَرَک که رفت؟ فيلم آقا، فيلم بدی نيست. ولی تو حواست باشد؛ من نشسته‌‌ام پای پاييز پُر کلاغ، بلکه بيايی.

پورج

Labels: ChungKing Express

Archive:
November 2009  December 2009  January 2010  April 2010  November 2010  December 2010  January 2011  April 2011